Μέρες τώρα σκεφτόμουν να γράψω δυο λόγια για το πόσο απαιτητικό είναι να διαχειρίζεται ένας εκπαιδευτικός ζητήματα ψυχολογίας μέσα ένα μαθητικό περιβάλλον.
Και αυτό γιατί, μπαίνοντας ακόμα και τώρα η ίδια στη σχολική τάξη, αισθάνομαι συχνά σαν κυματοθραύστης. Σαν τα ξεσπάσματα της συμπεριφοράς των μαθητών να ορμούν κατά πάνω μου, επιβάλλοντας μου να διατηρήσω στο ακέραιο μια ψυχραιμία δύσκολη για να τα αντιμετωπίσω.
Τέτοια θέματα προσπαθούσα να λύσω και πάντα μου έρχονταν στο νου σκηνές από τη γαλλική ταινία «Ανάμεσα στους τοίχους», που είχε συμβεί να δω στο σινεμά πριν πέντε χρόνια. Η υποβαθμισμένη συνοικία του Παρισιού με τους μετανάστες μαθητές να εκφράζουν ανυπακοή και επιθετικότητα απέναντι στους αμήχανους γάλλους καθηγητές τους μεταφερόταν αναπόφευκτα, στην ελληνική εκδοχή της, στο Επαγγελματικό Λύκειο της Αθήνας, όπου τυχαίνει να υπηρετώ.
Καθηγητές να εισπράττουν μέσα στην τάξη όλη την οργή και την αγανάκτηση παιδιών, τα οποία η σημερινή κοινωνία, όσο ποτέ άλλοτε πιο βίαια, έχει ήδη αποβάλει.
Μαθητές να βλέπουν στο πρόσωπο των δασκάλων τους κατάματα το «σύστημα» – γέννημα της σύγχρονης οικονομικής και ηθικής κρίσης και να το «φτύνουν».
Θέλει τεράστια ψυχική δύναμη να κατευνάσεις τον θυμό των παιδιών, να νιώσεις τα προσωπικά τους αδιέξοδα και να καταλάβεις τον πόνο που φέρουν από πληγές που έχουν ανοίξει διαλυμένες οικογενειακές σχέσεις, αρρώστιες, φτώχεια ή απλά, αισθήματα αποτυχίας και μειονεξίας από κάθε λογής παράγοντες.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα 45λεπτο, με την παράδοση του μαθήματος να περιμένει και με εσένα να παλεύεις να μην παραιτηθείς από την προσπάθεια και πεις: «Δεν μπορώ άλλο!».
Χθες, μια νέα, γαλλική πάλι, ταινία βγήκε στους κινηματογράφους γυρισμένη και αυτή μέσα στην αίθουσα ενός δημοτικού σχολείου. Ο «εξαιρετικός κ. Λαζάρ», πολιτικός πρόσφυγας από την Αλγερία, κουβαλώντας την προσωπική του οικογενειακή τραγωδία, φτάνει στον Καναδά να «αναλάβει» για πρώτη φορά το ρόλο του δασκάλου. Εκεί, προσπαθεί, με όποιον τρόπο διαθέτει, να απαλύνει την ταραχή και τους εφιάλτες των μικρών μαθητών που είδαν την δασκάλα τους να αυτοκτονεί μέσα στον χώρο της τάξης.. Καχυποψία από τους γονείς των παιδιών, αμφισβήτηση από την διοίκηση του σχολείου, από τη μία, λατρεία στο πρόσωπό του από το γλυκό κοριτσάκι, από την άλλη, αφήνουν τον κ. Λαζάρ μετέωρο απέναντι στις περιστάσεις…
Η ταινία, βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική, έγινε αφορμή να προσθέσει και αυτή ένα στίγμα προβληματισμού γύρω από την στήριξη και τον εφοδιασμό που χρειάζεται και ο ίδιος ο δάσκαλος στο έργο του να «διαπλάσσει» ανθρώπινες ψυχές…
Προσαρμόζοντας αυτούς τους προβληματισμούς στην τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα, όπου όλα δείχνουν πλέον να κινούνται σε τεντωμένα σχοινιά, ας αναρωτηθούμε πώς τα καταφέρνουν εκεί, μέσα στις σχολικές τάξεις, και αυτοί οι κακόμοιροι δάσκαλοι των παιδιών μας, που μας μάθανε να τους αποκαλούμε «τεμπέληδες»…
Read more: http://www.neolaia.gr/2012/10/22/lazar-elliniki-pragmatikotita/#ixzz2A4EALddh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου