Καθαρμός

Κάποτε φοβόμουν τη δυνατή βροχή.
Μια μέρα, έτυχε να βρεθώ κάτω απ' αυτή.
Μόνη, χωρίς ομπρέλα...

Ένας δυνατός άνεμος μπορεί τελικά ν’ ανατρέψει τα πάντα.

Να ξεριζώσει τη σκέπη της υποτιθέμενης ευτυχίας σου,

να ανακατέψει τα φύλλα της καλά προφυλαγμένης καρδιάς σου..

Το ίδιο και μια σαρωτική καταιγίδα..

Δεν θα διστάσει να πλημμυρίσει ακόμα και τα πιο στέρεα στεγανά της σκέψης σου, 

να βουλιάξει τα τελικώς σαθρά όνειρά σου..

Πόσο λυτρωτικό όμως, αλήθεια, να βρεθείς και εσύ κάποτε

στη δίνη ενός ανεμοστρόβιλου, στη μανία μιας μπόρας..

να’ χεις την τύχη να αναμετρηθείς με το ίδιο το «είναι» σου,

να επαναπροσδιορίσεις το κάθε σου κεκτημένο, να αμφιβάλλεις για το κάθε σου δεδομένο.

Μπορεί στην αρχή να τρομάξεις, να σκεφτείς να κρυφτείς για να «γλιτώσεις»..

Όμως, δεν ωφελεί. Η δειλία είναι απλώς η αναβολή του αναπόφευκτου.

Επιλογές που δεν δικαιώθηκαν, υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν,

μάταιο να ξεφύγουν της στιγμής της φανέρωσης.

Λάθη και ματαιώσεις, πικρίες και αναστολές,

άσκοπο να καλυφθούν την ώρα της αλήθειας.

Γι’ αυτό, άφησε τον αγέρα να γίνει ένα με την πνοή σου,

τη βροχή ένα με το δάκρυ σου, τον καθαρμό ένα με το λόγο της ύπαρξής σου.

Τότε μόνο η ζωή θα μπορέσει να γίνει συνέχεια, η συνέχεια ελευθερία,

και η ελευθερία ξανά δημιουργία.

Μαρίτα Λαμπίδη