Με την πρώτη σταγόνα της βροχής..

http://www.neolaia.gr/2012/09/19/me-tin-prwti-stagona-tis-vroxis/

Υπέροχη η μουσική κι οι στίχοι που διάλεξε η ομάδα του neolaia.gr να ντύσει το φθινοπωρινό σκηνικό. Άφησα, λοιπόν, «τα τραγούδια της βροχής» να με ταξιδέψουν και να, που μ’ έφεραν σε στίχους του Ελύτη αγαπημένους…

Τέλος καλοκαιριού, τέλος προσδοκιών.

Βίαιη και οδυνηρή η απομάκρυνση απ’ το αντικείμενο του πόθου.

Τώρα, εικόνες που στοιχειώνουν τις σκοτεινές μέρες και, μην έχοντας άλλη μοίρα, γίνονται θύμηση, και μετά στίχοι, ως ύστατη κι ανέλπιδη απεύθυνση στον Άλλο…

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές…

Κατά που θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά που θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε -σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη-

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη…

Όχι δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας

που όσο παν κι απομακρύνονται…

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου…

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση…

Που δε βλέπει τίποτε…

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια

Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!»

(Στίχοι από την «Ελένη», Προσανατολισμοί)

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/19/me-tin-prwti-stagona-tis-vroxis/#ixzz29XHX6NBi