Ποιο είναι το σχολείο που θέλουμε;

Neolaia.gr, Marita@Lab.
http://www.neolaia.gr/2012/09/29/poio-einai-to-sxoleio-poy-theloyme/

Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να έρχεσαι σε επαφή με νέα παιδιά, μαθητές γυμνασίου και λυκείου, και να εισπράττεις μια διάχυτη αίσθηση πλήξης και αδιαφορίας γύρω από αυτό που ονομάζουμε σχολική πράξη.

Το σχολείο του παρελθόντος, με τις μεθόδους της αυστηρής εξέτασης, της τυπικής αποστήθισης και της υπαγωγής της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην αυθεντία του δασκάλου μπορεί επιτέλους να έχει πεθάνει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε εφεύρει ένα άλλο, ελκυστικότερο και, πάνω απ’ όλα, εφαρμόσιμο μοντέλο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το παλιό. Καινοτομίες και εκσυγχρονισμοί στην εκπαίδευση έχουν προταθεί άπειροι, χωρίς όμως διόλου να έχουν προηγουμένως μεταβληθεί οι υλικοτεχνικές υποδομές, οι κοινωνικοί συσχετισμοί -και η προσαρμογή αυτών στα νέα πολιτισμικά δεδομένα- και κυρίως οι ψυχοπνευματικές δυναμικές των εκπαιδευτικών που συγκροτούν τον μικρόκοσμο της σχολικής τάξης.

Είναι, λοιπόν, σαν να προσπαθούμε να γίνουμε πρωτοπόροι κουβαλώντας στους ώμους μας τα «βαρίδια» μιας οικονομικής εξαθλίωσης σε θέματα κτιρίων και εξοπλισμού, μιας κοινωνικής ανισότητας -σε βαθμό απαγορευτικό για ενιαία πλέον παιδεία- μεταξύ του μαθητικού πληθυσμού και μιας ψυχικής αποστέγνωσης του έμψυχου υλικού του σχολείου. Πώς θα κάνεις το μεγάλο άλμα χωρίς αλλαγές στα «εκ των ουκ άνευ»; Δύσκολο το διακύβευμα για να πείσει το ανησυχαστικό πνεύμα των πάντα ορμητικών μαθητών.

Έτσι, με ένα σχολείο που διατείνεται την ανανέωση αλλά δεν μπορεί με κανένα τρόπο να την υποστηρίξει, οι μαθητές χάνουν κάθε περιέργεια να εμπλακούν σε μια τέτοια, υποτιμημένης αξίας, πρακτική μάθησης με αποτέλεσμα και το ανησυχαστικό του πνεύματός τους να εκλείψει και το ορμητικό της νεότητας να σιγάσει…

Επομένως, δεν συνιστά απρόοπτο να συναντάμε μαθητές που δυσφορούν ακόμα και που «σέρνουν» πάνω τους μια αδειανή σχεδόν τσάντα, που φορούν τα ακουστικά του i-pod για να μην «ενοχλούνται» από το μάθημα, το οποίο στα αυτιά τους φτάνει ως βαρετή φλυαρία, που ακούν τα όσα απασχολούν την κοινωνία σαν μια ξένη πραγματικότητα, η οποία τους έχει ήδη «πετάξει έξω», βλέπουν ότι δεν χωράνε σ’ αυτήν και γι’ αυτό της γυρίζουν την πλάτη.

Αυτό το σχολείο έχουμε αφήσει στους μαθητές μας. Ένα σχολείο που δεν μπορεί -ή συμφεροντολογικά, δεν θέλει- να αφουγκραστεί τα σύγχρονα αδιέξοδα της κοινωνίας στα οποία υπόκεινται οι οικογένειες των παιδιών του, που αρνείται να αντικρίσει με ευθύτητα το φάσμα της ανεργίας, με το οποίο θα κληθούν να παλέψουν οι αυριανοί του πολίτες.

Συντηρούμε ένα πρόγραμμα σπουδών που μοιάζει να λειτουργεί με αυτοματισμό, χωρίς ανθρώπινη ευαισθησία, χωρίς προσήλωση στην ουσία. Ασθμαίνουμε να ολοκληρώσουμε την ύλη των μαθημάτων, χωρίς να νοιαζόμαστε ποιοι νέοι, με ποιες παραστάσεις και ποια βιώματα, είναι σε θέση να την προσλάβουν.

Ένα σχολείο που στριμώχνεται σε αίθουσες που αποπνέουν εγκατάλειψη και παρακμή, που ισοπεδώνει διαφορές και ανάγκες, που απαξιώνει τους λειτουργούς του, είναι αναπόφευκτο να προκαλέσει αρνητισμό σ’ αυτούς στους οποίους απευθύνεται.

Το να εθελοτυφλούμε και να αναλωνόμαστε σε επιφανειακές προσπάθειες βελτίωσης του σχολείου προκειμένου να το «αγαπήσουν» οι μαθητές είναι ματαιοπονία. Χρειάζεται βούληση, και μάλιστα πολιτική, για μια κοινωνία ανθρωποκεντρική, δίκαιη και ισότιμη, της οποίας, υγιές και φυσικό γέννημα θα είναι και το σχολείο που της αξίζει να έχει.

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/29/poio-einai-to-sxoleio-poy-theloyme/#ixzz29XFqeuJd

Γενική Απεργία ΙΙ Τίποτα δεν πάει χαμένο

http://www.neolaia.gr/2012/09/27/geniki-apergia-tipota-den-paei-xameno/

Συγκέντρωση χιλιάδων συμπολιτών στο κέντρο της πόλης.

Συλλαλητήριο μαζί με τον συνάδελφο της δουλειάς,

συμπόρευση μαζί με τον σύντροφο του αγώνα.

Πόση ανακούφιση αυτά τα «συν» μπροστά από τις λέξεις…

Η ιδέα του «συνανήκειν» στην πιο όμορφη εκδοχή της.

Του «συνανήκειν» στις χαρές, αλλά και στις αγωνίες. Το μοίρασμα με τον διπλανό, τόσο του οράματος, όσο και της ματαίωσης. Όμως, το να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος απέναντι σε όλα αυτά, δεν είναι και λίγο. Οι ανθρώπινοι δεσμοί πάντοτε επένδυση, ίσως η σταθερότερη όλων.

Κόσμος χιλιάδες στο κέντρο της πολύβουης, ζωντανής και πάντα αισιόδοξης πόλης. Άνθρωποι πολλοί που βγήκαν με θάρρος στους δρόμους, με το κεφάλι ψηλά και την καρδιά, ακόμα, θερμή. Λαός σε πλήθος που δεν φοβήθηκε να χάσει τον μισθό της ημέρας, όσο λίγος κι αν έχει μείνει αυτός, που θέλησε να δώσει το «παρόν» του στην απεργία, όσο ακριβό κι αν του κόστισε αυτό.

Και ο ήλιος πάνω από την πόλη εκθαμβωτικός, σύμμαχος στην ελπίδα ότι αλληλέγγυοι θα τα καταφέρουμε. Και το χαμόγελο του φίλου στο πλάι μας φωτεινό, απόδειξη ότι όλοι μαζί θα αντέξουμε.

Πορεία στην Αθήνα σήμερα και τα αποθέματα ψυχής πολλά ακόμα για τον καθένα μέσα μας. Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο σ’ αυτήν τη μακριά ανηφόρα. Γιατί, η ζωή, ακόμα και στην πιο δύσκολη ώρα της, είναι ωραία. Αρκεί να τη ζει κανείς έντονα, δυναμικά και με πάθος, όχι αποτραβηγμένος στο περιθώριο, αλλά εκεί που βρίσκεται ο παλμός της…

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/27/geniki-apergia-tipota-den-paei-xameno/#ixzz29XGSLVQi

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής..

http://www.neolaia.gr/2012/09/19/me-tin-prwti-stagona-tis-vroxis/

Υπέροχη η μουσική κι οι στίχοι που διάλεξε η ομάδα του neolaia.gr να ντύσει το φθινοπωρινό σκηνικό. Άφησα, λοιπόν, «τα τραγούδια της βροχής» να με ταξιδέψουν και να, που μ’ έφεραν σε στίχους του Ελύτη αγαπημένους…

Τέλος καλοκαιριού, τέλος προσδοκιών.

Βίαιη και οδυνηρή η απομάκρυνση απ’ το αντικείμενο του πόθου.

Τώρα, εικόνες που στοιχειώνουν τις σκοτεινές μέρες και, μην έχοντας άλλη μοίρα, γίνονται θύμηση, και μετά στίχοι, ως ύστατη κι ανέλπιδη απεύθυνση στον Άλλο…

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές…

Κατά που θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά που θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε -σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη-

Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη…

Όχι δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

Ένα θολό συναίσθημα

Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας

που όσο παν κι απομακρύνονται…

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου…

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση…

Που δε βλέπει τίποτε…

Γιατί έγινε κιόλας

Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια

Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!»

(Στίχοι από την «Ελένη», Προσανατολισμοί)

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/19/me-tin-prwti-stagona-tis-vroxis/#ixzz29XHX6NBi

Καταστροφή της Σμύρνης || 90 χρόνια μετά, τι απoμένει στη μνήμη;

http://www.neolaia.gr/2012/09/18/katastrofi-tis-smyrnis-apopseis/


Πρώτο βράδυ του φθινοπώρου χθες, πρώτη ευκαιρία για τη δημιουργία μιας ζεστής ατμόσφαιρας από το σινεφίλ κοινό της πρωτεύουσας. Κόσμος πολύς, λοιπόν, χθες στην αίθουσα της «Έλλης» (Ακαδημίας 64) που θέλησε, μέσα στο μελαχγολικό κλίμα της πρώτης βροχής της Αθήνας, να ανακαλέσει μνήμες από την καταστροφή της Σμύρνης. Μνήμες προσωπικές, από οικογενειακές αφηγήσεις, μνήμες συλλογικές, από ιστορικές αναφορές, ζωντάνεψαν με καταλυτικό τρόπο στα μάτια μας μέσα από το «δυνατό» ντοκυμανταίρ της Μαρίας Ηλιού : «Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922».

Μνήμες που σου αφήνουν πόνο, σαν τσίμπημα από σκληρό αγκάθι. Μνήμες που σε κρατούν σε αγρύπνια, σαν θόρυβος από ενοχλητική μύγα.

90 χρόνια πριν, η καταστροφή της κοσμοπολίτικης Σμύρνης, ο διωγμός των περήφανων προσφύγων, η λεηλασία της πόλης της Ιωνίας. 90 χρόνια πριν, η αρχαία τραγωδία ζωντανά στην προκυμαία της Σμύρνης, το ανθρώπινο δράμα στις πραγματικές, φρικτές του διαστάσεις. 90 χρόνια πριν, η ανθρώπινη «ύβρις» χωρίς την «κάθαρσιν».

«Σήμερα, ντράπηκα που ανήκω στο ανθρώπινο γένος», ομολόγησε ο Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη, George Horton, την ημέρα που οι ξεριζωμένοι Έλληνες εκλιπαρούσαν τους ξένους για μια σανίδα -στην κυριολεξία- σωτηρίας στη θάλασσα, ανάμεσα στα πτώματα των συμπατριωτών τους.

90 χρόνια πριν, ο τουρκικός εθνικισμός χωρίς έλεος, τα δυτικά, μεγάλα συμφέροντα χωρίς ενδοιασμούς, η ελλαδική πολιτική χωρίς ευθύνη ή πρόνοια… Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη, ο λαός της Σμύρνης, σύμβολο των θυμάτων της Ιστορίας…

Της Ιστορίας που δυστυχώς, 90 χρόνια μετά, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, επαναλαμβάνεται… Της Ιστορίας, που προχωράει με τις παντός είδους «γενοκτονίες των λαών», όσο η κοινωνία καλλιεργεί την παντός τρόπου «γενοκτονία της μνήμης»…

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/18/katastrofi-tis-smyrnis-apopseis/#ixzz29XHy1IB8

Όταν η ενοχοποίηση του "λαϊκισμού" γίνεται πρόσχημα...

http://www.neolaia.gr/2012/09/16/apopseis-enoxopoihsh-laikismoy-prosxima/

Σίγουρα θα άξιζε να γίνει κάποια στιγμή μια μελέτη γύρω από την πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων κατά την τελευταία 30ετία υπό το πρίσμα μιας ψυχαναλυτικής θεώρησης…Θα ήταν πράγματι εντυπωσιακό να φανεί πώς το ελληνικό εκλογικό σώμα επηρεάζεται – στις εκάστοτε πολιτικές του επιλογές- από ψυχολογικούς παράγοντες, προερχόμενους είτε από ιστορικές ενδογενείς καταβολές, είτε από εκκολαπτόμενες κοινωνικά εξωγενείς δυναμικές…

Αλλά, αυτά για τους ειδικούς…

Εμείς μπορούμε μόνο να σταθούμε στα αποτελέσματα του σήμερα και να παρατηρήσουμε απλά ότι στο όνομα της ενοχοποίησης στο συνειδησιακό των Ελλήνων μιας φερόμενης ως λαϊκιστικής πολιτικής της δεκαετίας του’80 δημιουργήθηκαν αρχικώς συμπλέγματα αναγκαστικού εξευρωπαϊσμού, εκπολιτισμού και εκσυγχρονισμού της ανώριμης και πολιτικά «καθυστερημένης» Ελλάδας.

Ο εξωστρεφής και «μαγεμένος» από τις εξαίφνης δοσμένες, αλλά τόσο αυτονόητες μετά το πέρας αγώνων, παροχές του κοινωνικού κράτους του’80-’90 Έλληνας ένιωσε για λίγο να παίρνει μια καλή θέση στον «ήλιο»(!). Πάντως τη δικαιούταν αυτή τη θέση μετά από δεκαετίες στερήσεων και ταλαιπωρίας, αλλά, ως γνωστόν, ο παρορμητισμός του τον οδήγησε ενίοτε σε χρήσεις αυτής καθ’ υπερβολή.

Και μετά, όταν μάλλον η ελληνική ψυχή είχε βρει-αν μη τι άλλο- τη γνήσια έκφρασή της, με τα καλά και τα κακά που αυτή συμπεριελάμβανε, μπήκαν νέα χαρτιά στο τραπέζι. Ο «κακόμοιρος» Έλληνας έπρεπε να γίνει Ευρωπαίος άνευ όρων, να αλλάξει lifestyle, να σηκώσει πιο ψηλά τον πήχη των ανέσεων, να θελήσει να πιάσει αδήφαγα αυτά που δεν έφτανε ή τουλάχιστον αυτά που δεν άξιζε να φτάσει. Με λίγα λόγια, χρειάστηκε να

αλλοτριωθεί, να αλλάξει ταυτότητα, να ακολουθήσει άνισα και ασθμαίνοντας τους ρυθμούς της προοδευτικής (;) γηραιάς ηπείρου!

Και μετά, η αναμενόμενη, ελεύθερη πτώση. Και μετά, το ανάθεμα…

Έφταιξαν όμως ο «λαϊκισμός», το «μαζί τα φάγαμε», η «πονηριά» και η «λαμογιά» για τη σημερινή εξαθλίωση; Και αυτά όλα, έπαιξαν το ρόλο τους σίγουρα. Όμως, το αυγό του φιδιού δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στην ανοχύρωτη ευρωλαγνεία των μετέπειτα ελληνικών κυβερνήσεων, στην υποτέλεια απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων, στον δίχως καμία περηφάνεια ενδοτισμό στους νόμους μιας ανελέητης αγοράς, ενός ισχυρού κεφαλαίου, ενός ισοπεδωτικού μηχανισμού της εθνικής μας παρουσίας. Και πάνω απ΄ όλα, στην ηθική κρίση των Ελλήνων, όταν θεμελιωμένες αξίες και ιδανικά άρχισαν να απεμπολούνται στο βωμό της -επιβεβλημένης πλέον λόγω συνθηκών- υιοθέτησης ενός αλαζονικού προσωπείου.

Φτάνει πια με το άλλοθι της ενοχοποίησης του «λαϊκισμού» και των κακών δαιμόνιων που αυτός έσπειρε στην ελληνική κοινωνία. Τέτοια εύκολα και αποδιοπομπαίου τύπου αναθέματα μόνο σκοπό τον ψυχολογικό εκβιασμό του ελληνικού πολιτικού προσανατολισμού έχουν. Τέτοιου είδους λογικές γίνονται τελικά το πρόσχημα ενός όχι και τόσο αθώου ευρωφετιχισμού, με ό,τι αυτός συνεπάγεται και υπηρετεί σε ευρύτερη κλίμακα…

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/16/apopseis-enoxopoihsh-laikismoy-prosxima/#ixzz29XIosPDP

Ρευστή αγάπη

http://www.neolaia.gr/2012/09/13/apopseis-reysth-agaph/


Πόσο αλήθεια επιδρά ο χαρακτήρας της μεταμοντέρνας κοινωνίας στις διαπροσωπικές σχέσεις; Έως ποιο βαθμό η έννοια της συντροφικότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών προσδιορίζεται από την αφηρημένη και αποσπασματική τοποθέτηση του ατόμου μέσα στο χώρο και στο χρόνο, από το περιβάλλον απειλής και διακινδύνευσης που η μετανεωτερική εποχή έχει οριοθετήσει;

Αυτά τα ερωτήματα, με αφορμή την ανάγνωση του βιβλίου «Ρευστή αγάπη» του κοινωνιολόγου Ζύγκμουντ Μπάουμαν, αναδεικνύονται ιδιαίτερα καίρια και ουσιαστικά για αυτόν που θέλει να στοχαστεί λίγο βαθύτερα πάνω στην ευθραυστότητα των ανθρωπίνων δεσμών.

Πράγματι, σύμφωνα πάντα με τη θεωρία του συγγραφέα αλλά και την επαλήθευση αυτής μέσα στις καθημερινές μας σχέσεις, ο άνθρωπος της ρευστής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών τείνει να δημιουργεί δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα, γρήγορα και δίχως πόνο, όταν αλλάζουν οι περιστάσεις. Ο θρίαμβος του ατομικισμού σε άρρηκτο συνδυασμό με την απελπισμένη αναζήτηση ταυτότητας, αυτοπροσδιορισμού και αυτοκατάφασης κατέστησε τον σύγχρονο άνθρωπο ανασφαλή και προπαντός ανίκανο να εμπιστευτεί και να δεσμευτεί.

Σε μια τέτοια κατάσταση, οι επιθυμίες των ατόμων συγχέονται. Άντρες και γυναίκες, από τη μια νιώθουν αναλώσιμοι και γι’ αυτό λαχταρούν διακαώς την συνύπαρξη, από την άλλη φοβούνται τις υποχρεώσεις προς τον άλλο και το διακύβευμα της «ελευθερίας» τους που μπορεί να επιφέρει μια μόνιμη και σταθερή σχέση.

Μέσα από τέτοιας υφής συγκρουσιακά συναισθήματα, προκύπτουν οι «σχέσεις τσέπης», όπως ο Ζ. Μπάουμαν εύστοχα ορίζει. Σχέσεις, τις οποίες οι άνθρωποι «μπορούν να βγάζουν όποτε τις χρειάζονται», αλλά και να τις καταχωνιάζουν βαθιά όταν τους είναι άχρηστες. Σχέσεις, κατά τις οποίες η «δέσμευση» τίθεται υπό αναίρεση, όταν η πόρτα παραμένει ανοιχτή σε άλλα πιθανά ειδύλλια, ενδεχομένως πιο ικανοποιητικά και χορταστικά.

Σχέσεις, φιλικές προς τον χρήστη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, ο οποίος όταν πιεστεί ή απλά βαρεθεί, μπορεί μόνο να πατήσει «Διαγραφή» και να ξεμπερδέψει.

Όταν όμως η ποιότητα σε απογοητεύει, αναζητάς λύτρωση στην ποσότητα. Τότε βέβαια ανοίγεται ένας φαύλος κύκλος. Η συνεχής επιτάχυνση της αναζήτησης «σχέσεων» μετατρέπεται σε εξαντλητική αγγαρεία, πιο φορτική ίσως και από την ίδια την απόφαση της αφοσίωσης…

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/13/apopseis-reysth-agaph/#ixzz29XJT2fD2

Μετά το πρώτο κουδούνι...

http://www.neolaia.gr/2012/09/10/meta-to-prwto-koydoyni/

Φέτος το καλοκαίρι έδωσα μια μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μου… Μετά το πρώτο κουδούνι του Σεπτεμβρίου και την προσευχή των μαθητών για «τον άρτον ήμων τον επιούσιον» – περισσότερο κυριολεκτική από ποτέ αυτή τη φορά (!) -, δεν θα μπω στην τάξη ως τυπική φιλόλογος, προορισμένη να αναπαραγάγω για ακόμη μία χρονιά τον οριοθετημένο από τις εγκυκλίους ρόλο μου…

Θα μπω, χωρίς καν ρόλο, απροσχεδίαστα, ως άνθρωπος που θέλει απλά να κοινωνήσει ιδέες, να έρθει σε όσμωση με τις ανησυχίες του νέου αίματος, να παλέψει για λύσεις στα αδιέξοδά του…

Δεν μπορώ να υποδυθώ την εικόνα της ψύχραιμης και αποστασιοποιημένης, «απολιτίκ», ως είθισται και επιβάλλεται, εκπαιδευτικού, όταν η οικονομικό-πολιτική κατάσταση γύρω μου θυμίζει καζάνι που βράζει. Θέλω να υποψιάσω τα παιδιά δίπλα μου για τις συνέπειες της πιθανής έκρηξης αυτού του καζανιού και να τα ενισχύσω με το θάρρος πως, όποιες και εάν είναι αυτές, στο χέρι μας είναι να μην τις αφήσουμε να αποβούν ανεξέλεγκτες…

Φέτος, το πρώτο μάθημα δεν θα είναι αποκλειστικά για τα ανώμαλα ρήματα, αλλά και για τα ανώμαλα μονοπάτια που έχουμε να διαβούμε πλέον, με αποφασιστικότητα, όλοι μαζί ως σύνολο, και γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε καλά προετοιμασμένοι και για τις δικές τους «κλίσεις»…

Φέτος, δεν θα μιλήσω από την αρχή και μόνο για το πού και πότε δόθηκαν οι ένδοξες μάχες της ιστορίας μας -αυτές άλλωστε λάμπουν ως δίδαγμα πάντα μπροστά μας, είτε τις αποστηθίσουμε, είτε όχι- αλλά και για το πώς διαδραματίστηκαν οι περήφανοι αγώνες του περασμένου, δύσκολου χρόνου, για το πώς γέμισαν οι δρόμοι ανθρώπους που διψούσαν για μια αξιοπρεπέστερη ζωή, που ονειρεύονταν μια δικαιότερη κοινωνία…

Φέτος, θα διαβάσω τα έργα του Καζαντζάκη όχι μόνο για να βρω τη δομή των παραγράφων τους, αλλά κυρίως για να ανακαλύψω ότι μέσα σ’ αυτά κρύβονται δομές ολόκληρες της ανθρώπινης ύπαρξης. «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ’ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» Αυτά είχε πει ο μεγάλος υπηρέτης του λόγου και αυτά πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους οι μελλοντικές γενιές που έλαχε να πάρουν την ευθύνη επάνω τους…

Αυτή την υπόσχεση έδωσα για φέτος…

Μπορεί βέβαια να βγαίνω, ενίοτε, κάπως εκτός προγράμματος σπουδών, αλλά θα έχω κερδίσει το στοίχημα ότι έστω και λίγες ευαίσθητες κεραίες πλάι μου θα πιάσουν το μήνυμα ότι τα «προγράμματα» είναι για να επιτελούν το ρόλο τους, αλλά και – όπου το απαιτούν οι συνθήκες – για να ανατρέπονται δημιουργικά! Καιρός είναι να επιβληθεί από τους νέους ένα παρόν απαλλαγμένο από φοβίες και στερεότυπα του παρελθόντος, ενοχικά συμπλέγματα και μιμητισμούς της μίζερης και μοιρολατρικής στάσης των γονέων τους, οι οποίοι έπεσαν στην αυταπάτη του ατομικού βολέματος τόσο βαθιά, που ακόμα και τώρα δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι αυτή η λογική τους «ξεβράζει» στην εξαθλίωση…

Μπορεί, λοιπόν, και κάτι μικρό να μείνει εκτός, να παραπέσει, από την διδακτέα ύλη, αλλά ελπίζω να έχω δώσει στους μαθητές πλούσια «ύλη» για όνειρα, περισσότερο συλλογικά αυτή τη φορά…για γνώσεις που θα οδηγήσουν επιτέλους και σε πράξεις…

Read more: http://www.neolaia.gr/2012/09/10/meta-to-prwto-koydoyni/#ixzz29XKhcsVU