Σκέψεις-ίσως και ποιητικές

1.

Και ξαφνικά, γίναμε σε αναπάντεχο βαθμό “φίλοι” με τους νόμους της τάξης. 
Παραδοθήκαμε άνευ όρων στο ρεύμα της. 
Ξεπουλήσαμε όσο όσο την κληρονομιά του ανησυχαστικού μας δαιμόνιου 
για μια καθημερινότητα ήρεμη και ασφαλή.

Γλυκαθήκαμε πολύ πρώιμα από τα “δώρα” μιας ευτυχίας εύκολης και ανέξοδης, 
δεδομένης και προσιτής...

Δεν αφήσαμε χώρο για κανένα “φευγαλέο” όνειρο πια...

Μάθαμε να μην αναλωνόμαστε σε αδιέξοδα “ποϋ” και “γιατί”, 
να μην διακινδυνεύουμε έξω από τις δοκιμασμένες λύσεις.

Βολευτήκαμε στα λίγα κεκτημένα μας και εισχωρήσαμε σιωπηλά στο δρόμο του συμβιβασμού, της αδιαπραγμάτευτης υποχώρησης...

Πειστήκαμε ν' αποδεχόμαστε την γύρω πραγματικότητα ως μια στατική νομοτέλεια.

2.

Μάθαμε να αποκρινόμαστε με νεύμα βουβό,

να προχωράμε με κεφάλι σκυφτό,

να πνίγουμε το λυγμό μας τόσο βαθιά

που να ξεχνάμε ακόμα και το ότι αυτός είναι αίμα μας.

Σιγά - σιγά, μεταλλαχθήκαμε σε θεατές της ίδιας μας της ζωής,

παραιτηθήκαμε γρήγορα απ' τον αγώνα.

Μας είπαν ότι είναι στημένος και εμείς το πιστέψαμε,

μας βόλευε ίσως και αυτή η σίγουρη ήττα μας.

Ήταν, βλέπεις, και αυτή μια λύση μπροστά στα “φαντάσματα” των αβεβαιοτήτων μας.

3.

Καταναλώνουμε κουβέντες,

ξοδεύουμε γέλια, σπαταλάμε ενέργεια...

Βιαστικά, ενοχικά, συμπλεγματικά,

λες κι ακολουθούμε κάποια νόρμα

από την οποία είναι ντροπή να παρεκκλίνουμε...

Και μετά, η φτώχεια της ψυχής, αδυσώπητη... 

Μαρίτα Λαμπίδη