Άλλοτε ξυπνούσα να πάω στη δουλειά και μέχρι να ετοιμαστώ, έβαζα να ακούσω στην τηλεόραση ενημερωτικές εκπομπές, έτσι, για πρωινή συντροφιά… Τελευταία, όσες φορές το κάνω, μελαγχολώ συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο αυτής της χώρας, το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, αρνούμαι να το παραδεχτώ. Σαν το κακό που θέλω να ξορκίσω… Σήμερα, δεν ξέρω γιατί, δάκρυσα όμως… Ένας πικρός κόμπος πιάστηκε στον λαιμό μου… Δεν είδα κάτι το ασυνήθιστο. Τα γνωστά. Απλά, εργαζόμενους ενός μεγάλου εργοστασίου, που με τις μειώσεις των μισθών τους, δεν τα βγάζουν πλέον πέρα.. Ε, και;
Είναι, όμως, ωμή η αλήθεια όταν την κοιτάζεις κατάματα. Το χάσμα στην κοινωνία έχει βαθύνει σε τραγικό βαθμό. Η αίσθηση της αδικίας έχει γίνει πνιγηρή. Οι άνεργοι και οι υποαμειβόμενοι υποφέρουν. Και δεν αποτελεί αυτό σχήμα λόγου… Το ακούμε;;; Ως ποιο βαθμό, ως πότε επιτέλους; Το παιχνίδι «με τα τελευταία μέτρα» το σιχαθήκαμε.
Σκέφτηκα μετά πώς και εμείς οι υπόλοιποι ζούμε με προθεσμία. Ζώντας και ψευτοζώντας… ΄Ωσπου να τελειώσουν οι χορηγίες των γονιών μας, ώσπου να μην έχουμε πια να «φάμε από τα έτοιμα»… Είναι ελπιδοφόρα πορεία ζωής αυτή ή απαίσια κατάντια; Είναι άραγε τύχη να ζούμε σαν τους θανατοποινίτες;
Μαύρες, όντως, οι σκέψεις για σήμερα… Δεν μου ταιριάζουν… Αλλά είναι κάποιες στιγμές που δεν γίνεται να κρύβεσαι πίσω από τα αισιόδοξα χαμόγελα και τις εμψυχωτικές νουθεσίες. Κάποιες στιγμές που λυγίζεις και νιώθεις ανυπεράσπιστος. Όπως σήμερα το πρωί, όταν άκουσα στην τηλεόραση την εργαζόμενη μάνα που παίρνει 450 ευρώ μισθό, να βγάζει κραυγή απόγνωσης.
Και εγώ, έπρεπε ύστερα να πάω στην τάξη, να κάνω κηρύγματα στο παιδί της για αξιοπρέπεια, σεβασμό του πολίτη, αλληλεγγύη και κοινωνική προστασία. Είχαμε μάθημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, βλέπεις… Δεν είπα τίποτα. Ντράπηκα…
Υ.Γ. Λυπάμαι για την αποψινή «μαυρίλα». Μέχρι τώρα, απέφευγα τους συναισθηματισμούς και έψαχνα τις αιτίες… Προσδοκώ σε καλύτερη διάθεση..
Read more: http://www.neolaia.gr/2012/11/22/zwntas-me-prothesmia/#ixzz2D3IJ86RM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου